Wat is goed voor jou?

Het is wel de tijd van het jaar hoor en dan staan we nog maar net aan het begin daarvan. De feestdagen net achter de rug, veel binnen zitten, weer volop aan het werk. En dan een griepje erbij, eigenlijk geen zin en puf om maar iets te doen. Maar tenslotte ben ik wel moeder en partner, met een huishouding, werk en studie. Tja tijd om ziek te zijn of in ieder geval daaraan toe te kunnen geven…
De kinderen gaan toch vaak voor, helpen met huiswerk, rijden naar sport en muziek. Als zij gelukkig zijn, ben ik het toch ook?
En het werk kan ook niet te lang blijven liggen, mijn e-mail box is behoorlijk vol. Zodra ik een paar e-mails heb weggewerkt, staan er al weer een aantal nieuwe ongelezen berichten.
En naast zo’n druk bestaan wil ik ook nog de sociale contacten onderhouden, dat heb ik vorig jaar te weinig gedaan. Mijn goede voornemens hierin wil ik niet direct alweer overboord gooien, nee zo ben ik niet. Druk? Ja, maar ik kan toch niet anders?

Ik heb toch ook voor mijn gezin te zorgen? Ja, ik doe ook nog wel wat voor mezelf, sporten tussendoor en die studie waartoe de zorgverzekeraar mij verplicht is eigenlijk ook wel voor mezelf, mijn werk is toch mijn passie? Ja, alle ballen probeer ik wel in de lucht te houden.
Ondertussen voel ik me uitgeput, moe, lusteloos en het is net of iedereen wat van me wil…en ik ga door. Ik ben ook niet iemand van te gauw opgeven.

Van binnen voel ik wel verzet, maar ik maak geen moeilijkheden.

Tussendoor even praten met een lieve vriendin: “wat is goed voor jou?”
Ja, ze heeft gelijk! Ik ga wat voor mezelf doen…
Maar dan is het net of er nog meer aan me getrokken wordt. Zie je wel? Ze laten me ook niet met rust, ik kan nooit iets voor mezelf doen. Ik word gesmoord door mijn omgeving en de ruimte ontbreekt mij om vrij te ademen.
Er moet ook nog zoveel gebeuren! Oef, inmiddels ook al in een soort van slachtofferrol. De wereld is ook wel hard voor mij hoor, ik moet doorgaan, anders red ik het niet, ik moet m’n zaken zelf afhandelen, anders gaat het toch weer verkeerd.
Ik blijf dus mijn best doen en los alles op wat op mijn pad komt en ook nog die problemen erbij die eigenlijk niet van mijzelf zijn. Standje overleven inmiddels en ja hoor, na die eerste griepaanval nog een volgende, totdat ik lichamelijk en geestelijk echt niet meer kan.

Ik voel zoveel druk van buitenaf door de eisen van mijn omgeving, als van binnen uit door wat ik mezelf allemaal opleg.

Ik word nu wel gedwongen om me terug te trekken, rust te nemen, helemaal niets doen, ik kan ook niets, ik voel me echt heel erg beroerd, ziek.
En dan breek ik… en als ik uiteindelijk mijn hart weer kan voelen, voel ik ook mijn verdriet, mijn onmacht, mijn moeheid. En dit is dus pas voelbaar als ik me terugtrek, ga mediteren in plaats van maar door blijven gaan.

 

meditatie afspiegeling vrouw

 

Wat is dan goed voor mij? En wat maakt toch steeds weer dat ik door blijf gaan? Wanneer kom ik op de eerste plaats? Waarom moet ik blijven presteren van mezelf?
Als ik uiteindelijk weer in gesprek kan gaan met dat meisje in mij, mijn innerlijk kind, wordt het mij ook weer duidelijk waarom ik op deze manier toch weer terugval. En welke onderliggende overtuiging hierbij speelt: “gewoon doorgaan, ik kan het dragen”.
Door rust in te bouwen, meer te mediteren, bewegen in de frisse lucht en gezonde voeding kan ik weer met liefde en compassie met mezelf omgaan, mijn omgeving profiteert daarvan automatisch mee.

Bovenstaand verhaal klinkt misschien wel een beetje aangedikt maar in mijn praktijk en het dagelijkse leven kom ik dit soort verhalen wel vaker tegen. Een ieder heeft zijn eigen verhaal, wel of geen kinderen, wel of geen werk. In dit geval ging het om een griepje die een halt riep aan het steeds maar doorgaan. Maar het kan ook nog erger, door middel van bijvoorbeeld een burn out of andere ernstige ziekte.

En hoe gaat dat dan bijvoorbeeld bij die lieve vriendin? Die mij eraan herinnerde: wat is goed voor jou? Hoe/waar loopt zij tegen aan en hoe zorgt zij hierin voor haar zelf?:
“Doordat ik een jaar lang aan het herstellen ben geweest van operatie en behandelingen, ben ik me veel meer bewust geworden wanneer ik te veel doe. Hoewel…. dat ging onlangs al bijna mis.
Afgelopen najaar ging ik mijn activiteiten weer opstarten: mijn reguliere werk en mijn praktijk Innertrans. Bergen energie had ik, veel motivatie. Ik wist ook: stap voor stap, anders ga ik aan mezelf voor bij. Ondanks dat ik mezelf als het ware in de gaten hield, had ik toch veel hooi op mijn vork genomen. Mijn enthousiasme is mijn valkuil. Dan vraag ik me af: Voor wie moet ik dit allemaal doen?
Mijn enthousiasme is mijn kracht. Mijn kracht blijft aanwezig als ik aan mij zelf regelmatig vraag: Wat heb ik nu nodig? Deze vraag stel ik niet met mijn hoofd, maar met mijn lichaam. Dit doe ik door een paar maal diep in en uit te ademen en met aandacht naar mijn lichaam te gaan. Ik maak rustige bewegingen met mijn vingers, mijn voeten en andere gewrichten. Vertraagd. Ik draai zachtjes met mijn hoofd en ik blijf ademen en stel mezelf nogmaals de vraag: ‘wat heb ik nu nodig?’
Hoe meer ik gehoor geeft aan zo’n klein moment van aandacht aan mezelf, hoe meer rust en ontspanning ik in mezelf kan ervaren. Door hier naar te luisteren, leer ik ook dat veel doen voor mij niet het effect heeft van groei en in mijn centrum zijn, maar door regelmatig stil te staan.”
Margot Shunya Dopheide, Innertrans

Zo zie je maar weer, iedereen loopt er op een andere manier tegenaan. Wat overeenkomt is dat het belangrijk is om te luisteren naar je lichaam.
En bewustwording over je gedrag, waarom gedraag je je zo, welke overtuiging zit daaronder, wat zijn je valkuilen.
Vaak heb je als kind al een besluit genomen over het leven: ik moet doorgaan, het moet gewoon lukken, ik ben braaf en zal geen moeilijkheden maken, voor mij is het er niet, ik doe mijn best….Maar klopt dat nog? En is dat nog steeds helpend?