Er is iets mis met jou.

er is iets mis met jou… de innerlijke criticus

 

jongen triest

 

Het innerlijk kind en de criticus, een connectie? Laten we eerst kijken wat of wie die innerlijke criticus dan is.
De innerlijke criticus is dat stemmetje die jou bekritiseert en op een minachtende manier over jou praat. Omdat deze stem zich al vroeg in ons leven ontwikkelt, zijn we daar vaak niet eens van bewust. Die stem is namelijk een deel van jou geworden. De doorlopende kritische opmerkingen voelt als iets wat helemaal bij je hoort. Je merkt het niet eens op.
Wat zegt die innerlijke criticus dan zoal allemaal? “er is iets mis met jou” “je doet het niet goed” “jouw leven is een aaneenschakeling van fouten” “neem geen risico, dat mislukt toch weer” “jij bent lang zo goed niet als die ander” “jouw lichaam ziet er niet uit, ga eerst maar eens sporten” “maak jezelf toch niet zo belachelijk” “dat is niet gepast” etc.
Dit stemmetje, die innerlijke criticus maakt dat je creativiteit blokkeert, dat je geen risico’s meer durft te nemen, dat je jezelf vergelijkt met anderen en daardoor altijd minder voelt. De innerlijke criticus ontneemt je al je plezier in het leven met al die kritiek.

 

vergelijken met anderen en je altijd minder voelen

 

Hoe ontstaat dan zo’n innerlijke criticus?
Al heel vroeg neemt de innerlijke criticus de kritiek van de mensen om ons heen en de verwachtingen van de maatschappij waarin we leven in zich op.
Iedereen van ons heeft een opvoeding gehad die erop gericht is jou te leren hoe je je moet gedragen zoals in dat gezin en omgeving gewenst is. Ouders, leraren en de maatschappij, allemaal doen ze hun best om ervoor te zorgen dat jij als kind gaat passen in hoe zij vinden dat jij behoort te zijn.
En hoe gaat dat dan in de praktijk? Mijn ouders deden dat toch niet met opzet?
Natuurlijk niet, vaak gaat het ongemerkt. Je moeder geeft bijvoorbeeld eens een reactie op je kleding of benoemt juist dat een ander er zoveel beter uit ziet. Of er wordt gewezen op de manier waarop anderen zich kleden zodat jij weet hoe je het in ieder geval niet moet doen. Sommige ouders zeggen niets maar kijken met een scheef oog naar… en dat spreekt al boekdelen!
Mocht jij vroeger je ouders in de rede vallen? Vonden ze het vervelend als je luidruchtig was, als je kwaad was of als je niet stil kon zitten? Als je niet gehoorzaam was, hoe reageerden ze dan? Geirriteerd, afwijzend, boos?

geen enkele ouder of verzorger kan de specifieke behoeften van het zo kwetsbare kind totaal vervullen

Het nadeel van moeten voldoen aan datgene wat de ander jou opdraagt is dat je je oorspronkelijke zelf, jouw eigenheid verliest. Jij als kind moet wel want je bent totaal afhankelijk. Je doet er alles voor om erbij te horen. Jouw gedrag (en je innerlijke criticus) staat rechtstreeks in verband met jouw ervaringen en indrukken die je hebt opgedaan in je kindertijd. Onbewust laat je jou nog steeds leiden door die innerlijke criticus, door beperkende overtuigingen en strategieën.
De wezenlijke onderliggende boodschap die je hebt ontvangen: “er is iets mis met jou. Het kan wel goed met je komen, als je jezelf eens goed aanpakte”.

En daar ontwikkelt zich die stem uit bescherming tegen de pijn en schaamte. Als echo van de bezorgdheid van onze ouders, van onze leerkrachten, van ons kerkgenootschap of van andere mensen die belangrijk waren in onze vroege jeugd.

we ontwikkelen een stem die ons al bekritiseert voordat een ander dat zou kunnen doen

De innerlijke criticus is in je vroegste jaren ontstaan om je kwetsbaarheid te beschermen. Door je te helpen je aan te passen aan je omgeving en te voldoen aan de eisen die de omgeving stelde. Op die manier kon het liefde en bescherming voor je verdienen en je tegelijkertijd veel pijn en schaamte besparen.
Alleen die stem gaat nog steeds door. De innerlijke criticus weet niet van ophouden! De oorspronkelijke bedoeling, schaamte en pijn besparen, raakt ondertussen ondergesneeuwd wanneer je volwassen bent. Wordt soms onbeheersbaar en begint je werkelijk te schaden.
Oftewel de innerlijke criticus bezorgt je een rotgevoel over jezelf. Het houdt je bij alles in de gaten. Waarschijnlijk begin je al nergens meer aan, die stem zegt wel dat je het helemaal verkeerd gaat aanpakken.

en klopt dat nog?

Ondanks dat je dus volwassen bent is er nog altijd die criticus en is er altijd nog een deel in jou dat kind blijft. Je bent geïdentificeerd met het kind dat je ooit was. De kindertijd is het meest bepalend voor je ontwikkeling. In deze tijd wordt het kind gevormd, neem je beslissingen over jezelf en over je leven. Je vormt een beeld van de wereld en van de mensen om je heen. Daar stem je je strategieën op af.

Hoe word ik dan echt volwassen? Hoe laat ik die stem stoppen? Op welke manier creëer ik een keuze? Door het kind in jezelf te voelen, vragen te stellen, te accepteren en lief te gaan hebben kun je de negatieve overtuigingen en overlevingsstrategieën ontdekken. Vanuit deze acceptatie kan het kind loskomen van het verleden en terugkeren naar het oorspronkelijke, samen met de volwassene van nu. De nadruk ligt op het versterken van de volwassene.

 

hand in hand

(bron en geïnspireerd door : “Je Eigen Wijze Weg” door O.Dingjan en D. Kranenburg/opleiding Primal Rebirth Therapie, Aumm instituut, “de innerlijke criticus ontmaskerd” door Hal & Sidra Stone)

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *