Hoe verhoog jij je herstel bij ziekte en stress?

In mijn praktijk werk ik met bewustwording van lichaamssensaties en de psychologische betekenis daarvan om meer autonomie en kracht te ervaren. Daarnaast maak ik gebruik van de levens- en familiegeschiedenis: een onderzoek naar gevoelens, overtuigingen en patronen die vaak onbewust je leven beïnvloeden of bepalen, lees meer op mijn website. Door allerlei situaties kun je in een neerwaartse spiraal van stress, angst en somberheid komen. Ook mij is dit overkomen…

 

“Het zit tussen je oren”.

Mijn laatste update in de vorm van een nieuwsbrief is nu alweer een jaar geleden en die daarvoor 2 jaar. Ik noemde in mijn laatste update dat ik meer zou schrijven over de functie van het brein, maar dat werd anders…(en houd je nog van mij tegoed).

Zo net in 2024, na mijn 1e werkdag in het nieuwe jaar, lig ik in de avond vermoeid onder een dekentje een serie op televisie te kijken. Ik krijg een appje binnen: “op NOS een artikel over long Covid!”. Snel ga ik naar het artikel met als titel: “Long Covid is lichamelijk en ‘zit niet tussen de oren’ toont onderzoek aan”, lees hier het hele artikel.
Geëmotioneerd en met tranen in mijn ogen lees ik het… eindelijk…eindelijk erkenning.

Het artikel in het kort: wetenschappers hebben aan kunnen tonen dat er wel degelijk iets lichamelijks aan de hand kan zijn na een coronabesmetting: vergrote schade spierweefsel, minder werkende energiecentra in cellen en vaker PEM, oftewel extreme vermoeidheid na fysieke, cognitieve of emotionele inspanning. Lees hier meer over PEM-klachten.

Overspannen, burn-out of toch de overgang?

Zoals sommigen van jullie weten ben ik 2 jaar geleden ook besmet met het coronavirus. Het herstelproces bleek in de praktijk niet zo eenvoudig, dat ging met vallen en opstaan.  Vantevoren eerst al die zoektocht: ben ik overspannen, heb ik een burn-out, of misschien overgangsklachten? Hoe kom ik zo extreem vermoeid? Uiteindelijk na vele onderzoeken bevestigt mijn neuroloog: long Covid.

Wat is er nodig om weer in balans te komen?

En dan ben je er nog niet…, want wat is er nodig voor herstel? Mijn gedachten en emoties helpen daarbij niet echt: “stel ik mij niet aan? Kom op, even weer de schouders eronder als vanouds. Ik hoef alleen maar mijn conditie snel op te bouwen en dan ben ik er wel weer”. Mijn boosheid over mijn situatie helpt mij om weer in actie te komen.

Dus ik ga dapper aan de slag, eerst onder begeleiding van een fysiotherapeut. Die vindt ook dat ik al snel thuis verder kan opbouwen, Yesss! Ik kan weer bezig en daar ga ik (weer) voor de volle 100, nou eigenlijk 200%!

Alleen dit keer werkt mijn lichaam en zenuwstelsel niet meer mee. Als ik 3 stappen vooruit doe, komt de spreekwoordelijke man met de hamer en val ik weer 5 stappen terug. Voor mijn gevoel helemaal terug bij af. Gelukkig weet ik mijn hulpbronnen in te zetten en na een dip kan ik mij dan wel weer herpakken. Vol goede moed weer verder! Uiteindelijk werkt dit dus niet, ohhhh, wat kom ik mezelf toch tegen: “Ik ben notabene een ervaren lichaamsgerichte therapeute, waarom kan ik nu mijzelf niet helpen?” Ik zit in een vicieuze cirkel.

 

Ik wil weer de oude worden!

Het voelde als een eindpunt dat ik zo ziek werd 2 jaar geleden, ik zag het vaak niet meer zitten. Mijn hele zenuwstelsel leek letterlijk door elkaar geschud: hartkloppingen bij een geringe inspanning, overgevoelig voor prikkels. Doel was om weer de oude te worden, het leven te leiden net zoals ik het voorheen deed. Een volledige werkweek in mijn praktijk, volle aandacht voor mijn gezin, relatie en huis en daarnaast zo snel mogelijk weer sociaal actief zijn.

 

Een nieuw begin in plaats van een eindpunt.

Maar gaandeweg kom ik erachter dat het ziek worden en daarna herstellen geen eindpunt is maar slechts het begin. Word ik wel weer helemaal de oude? En wil ik dat ook wel? Die oude die teveel ballen in de lucht houdt, die voor de 200% gaat, te weinig tijd neemt om te ontspannen. De oude die zich nog te vaak laat leiden door niet helpende overtuigingen.
Of kan ik nu de voorwaarden scheppen voor een goed herstel? Door nog meer taken uit te besteden of zelfs te laten vallen? Wat wil ik nu eigenlijk werkelijk in deze levensfase?

Long Covid heeft extreme vermoeidheid op de kaart gezet. Velen hebben hier last van en hebben zich ook in de steek gelaten gevoeld. Velen, zoals een aantal cliënten ook in mijn praktijk, worstelen nog met het herstel, worstelen nog met een over-reagerend immuunsysteem. En aanhoudende vermoeidheid was er natuurlijk al veel eerder in verschillende vormen: vermoeidheid als gevolg van aandoeningen of vermoeidheid als hoofdsymptoom zoals CVS of ME. En natuurlijk burn-out, overspannenheid en vermoeidheid door chronische stress.

Wat zijn mijn patronen en reacties.

In mijn herstelproces werd ik weer extra uitgedaagd om op een diepere laag te kunnen kijken naar mijn patronen. Wat zijn mijn oude gebruikelijke reacties en wat heeft gemaakt dat ik me zo uit balans voelde?
Ja natuurlijk kan ik er niets aan doen dat ik ziek word, maar hoe reageer ik dan daarop? En waarom doe ik het dan op die manier? Het was ook wel even slikken voor mij, mijn oude overlevingsprogramma’s werden keihard weer in werking gezet.
En wat voelt dat echt, maar klopt het nog? Ik heb hier vaker over geschreven: het overkomt je, de oude overtuiging en overlevingsprogramma
Ik heb mijn manier van werken anders ingericht. Losgelaten wat niet meer bij mij past. Bewustzijn is daarin de eerste stap: wat zijn mijn overtuigingen, hoe zijn die ontstaan en wat zijn mijn strategieën om daar dan mee om te kunnen gaan? En is dat in het hier en nu nog steeds helpend en nodig?

Innerlijk kind en volwassene.

Als je meer (lichaams)bewustzijn hebt creëer je een keuzemogelijkheid. De mogelijkheid om op een andere manier te reageren dan dat je gewend bent. Niet omdat je zo nodig moet veranderen, maar om uit patronen van overleving te stappen: wat wil ik nu werkelijk? Hoe zorg ik nu echt goed voor mezelf? Meer naar de gezonde volwassene, de volwassene die er kan zijn, kan relativeren, die kan overgaan tot actie of juist de rust kan nemen.  Lees hier meer over innerlijk-kind-therapie

Individuele sessies of groepstraining.

Zit jij ook in een herstelproces of heb je het gevoel dat er te veel stress in je leven is en je aan het overleven bent? Heb jij de neiging om je steeds aan te passen aan de omgeving? Betreur jij het dat je bepaalde dingen steeds doet of juist maar niet doet? Oftewel, wil jij ook onderzoeken vanuit welke overtuigingen jij reageert? Wanneer jij handelt vanuit gekwetste delen en hoe jij daar mee om kunt gaan? Kijk voor mijn contactgegevens op deze pagina

hsp, hooggevoeligheid, hoogsensitiviteit

Alleen maar emotioneel, gevoelig en snel van slag?

Vaak was je als kind al bedachtzamer en gevoeliger dan een gemiddeld kind. Je had een grote fantasie en oog voor detail. Je voelde je anders, je kon slecht tegen oneerlijkheid. Last van verschillende soorten prikkels, zoals niet lekker zittende kleding, een labeltje die kriebelt, een minder empathische leerkracht. Typische kinderactiviteiten ging je liever uit de weg.  Je werd bestempeld als emotioneel, overgevoelig en snel van slag. Wellicht noemden ze je ook wel een “probleemkind”, of was je meer een “verlegen kind”. Je hebt je vaak afgevraagd wat er mis is met jou. Je had (en hebt nog) de neiging jezelf te willen veranderen en je eigenschap te onderdrukken of te negeren. Grote kans dat je hooggevoelig bent en deze eigenschap in je kinderjaren op deze manier tot uiting kwam. Oftewel je bent hoogsensitief, een zogenaamde hsp-er.

 

Hooggevoeligheid als volwassene.

Je wordt nog steeds regelmatig overmand door heftige emoties, je bent  creatief, gewetensvol, voorzichtig in nieuwe situaties en misschien wel snel gekwetst. Je hebt een intens gevoelsleven en je bent slim. Vaak voel jij je angstig, geremd en zenuwachtig. Voordat je overgaat tot actie reflecteer je eerst diep. Je bent invoelend, intuïtief en merkt veel dingen op in je omgeving. Je bent je bewust van de gevolgen van een handeling. Veel geluid is vaak te overweldigend. Als gevolg van je hooggevoeligheid ben je bepaalde situaties gaan vermijden.

Lichamelijke klachten bij hooggevoeligheid. 

Omdat jij hoogsensitief bent heb je vaker lichamelijke klachten zoals hoofdpijn/migraine, vermoeidheid, buikpijn, darmklachten en spierpijn. Een hsp-er heeft vaak ook moeite met slapen en kan last hebben van duizelingen en/of oorsuizen. Daarnaast hebben hsp-ers vaak snellere reflexen en ondervinden ze meer invloed van pijn, medicijnen en opwekkende middelen. Ook kan het zijn dat een hsp-er vaker last heeft van allergieën.

Hooggevoeligheid kan sterk van invloed zijn in je dagelijkse persoonlijke leven, op je werk en in relaties. Hierdoor kun je sneller stress ervaren.

 

 

 

Hoe kwam ik achter mijn eigen hooggevoeligheid?

Mijn interesse in hooggevoeligheid werd gewekt na de geboorte van mijn 2 kinderen. Beide kinderen hadden, en hebben nu nog, last van verschillende prikkels. Het meest opvallende toen ze nog klein waren, was de gevoeligheid in kleding en schoenen die niet lekker zaten. Alle labeltjes heb ik uit kleding moeten knippen. Maar ook de waarneming in temperatuur: het was al gauw te warm, of te koud. Eten klaarmaken was ook een zoektocht, het mocht zeker niet te scherp zijn. Voor de een ook absoluut geen prakje maken van het eten, voor de ander juist wel. In die tijd las ik van alles over hoogsensitiviteit en kwam al snel bij de schrijfster Elaine Aron terecht. Elaine Aron doet al sinds 1992 onderzoek naar hoogsensitiviteit en schreef naast wetenschappelijke artikelen verschillende boeken over dit onderwerp. In haar boeken staan ook zelftests. Ik was er inmiddels van overtuigd dat naast een stukje hoogbegaafdheid mijn kinderen ook hooggevoelig waren. Maar dat niet alleen, ik was zelf ook een hsp-er!

Door mij te verdiepen in hoogsensitiviteit ging ik mijn kinderen, maar vooral ook mijzelf, steeds beter begrijpen. Mijn hooggevoeligheid heb ik inmiddels tot een gave en kwaliteit uit laten groeien. Als therapeute is het immers heel erg handig om empathisch te zijn en met aandacht en zorgvuldig te kunnen werken!

Hoogsensitiviteit is een biologische eigenschap. 

Je hoort wel eens dat hooggevoeligheid voortkomt uit de manier waarop je bent opgevoed. Natuurlijk is je opvoeding en je omgeving zeker wel van invloed maar uit onderzoek is inmiddels gebleken dat de hersenen van een hsp-er de informatie grondiger verwerken. Het is dus een biologische aanleg.

Hooggevoeligheid ook een eigenschap van dieren.

Deze biologische aanleg komt ook bij dieren voor. In 2007 heeft Kees van Oers een proefschrift geschreven over de persoonlijkheid van een koolmees. Hij spreekt daarin over 2 typen: de brutale en de timide koolmees. De brutalen zijn snelle, agressieve beslissers die zonder angst op hun doel, bijvoorbeeld eten, afgaan. De timide koolmezen zijn veel voorzichtiger. Zelfs bij fruitvliegen kom je deze 2 types tegen: de zitters en de rovers. De zitters kijken totdat de kust veilig is, de rovers daarentegen vliegen rond en slaan hun slag.

Ook bij mensen zijn deze types waarneembaar. Volgens Elaine Aron zijn er ongeveer 30% hoogsensitieve personen extravert, circa 70% is introvert. De extraverte personen worden ook wel “sensation seekers” genoemd.

Invloed van je opvoeding.

Wat kan dan de invloed zijn van je opvoeding naast dat de biologische aanleg een feit is? Als jij als kind liefdevol in jouw gevoeligheid bent begeleid, gezien en gehoord dan is de kans groot dat jouw creativiteit en coöperativiteit goed ontwikkeld is. Maar kon jouw omgeving niet goed inspelen op jouw sensitiviteit, dan ben je vaak eerder geneigd om verlegen te worden, neerslachtig of angstig. Hoe ben jij en je omgeving omgegaan met overprikkeling? Misschien had jij wel last van driftaanvallen of woede-uitbarstingen als reactie op overspoeling en werd je daardoor bestempeld als een probleemkind.  Of ging je typische kinderactiviteiten zoals kamp, feestjes, voetbal e.d. uit de weg en heb je gekozen om alleen te spelen, stilletjes vanaf de zijlijn toe te kijken en ben je volstrekt gehoorzaam geworden.

Wanneer kan hooggevoeligheid een kwaliteit worden?

Door bewustzijn en accepteren kan de hooggevoeligheid van een last tot een kwaliteit worden. Grenzen stellen, aarden, innerlijke kracht versterken en een juiste balans vinden tussen activiteit en rust. Natuurlijk is verder gezonde voeding en de juiste leefomstandigheden bevorderend. Mooie eigenschappen en kwaliteiten kunnen dan opbloeien. Je kunt aandachtig en zorgvuldig je werk doen. Je hebt gevoel voor de natuur, een groot empathisch vermogen en veel respect voor je eigenheid en de medemens. Vaak ben je creatief en kunstzinnig, goed werkend met handen en heb je een goed ontwikkeld spiritueel bewustzijn. Je bent zorgzaam, je hebt een groot rechtvaardigheidsgevoel en kan een inspiratie zijn voor anderen.

Hooggevoeligheid is een eigenschap die een enorm talent kan zijn maar dus ook uitdagingen met zich mee kan brengen. Er is vaker een confrontatie met angst, woede en verdriet. De emoties worden sterker ervaren dan bij anderen. Je kunt lijden als anderen ook lijden, je weet vaak wat in een ander omgaat. Wanneer je leert omgaan met deze uitdagingen, kan hooggevoeligheid als gave en kwaliteit, steeds meer tot uiting komen.

Innerlijk kind therapie.

Je wordt namelijk niet geboren als een bang, timide, verlegen, negatief of voorkeur voor vermijden van menselijk contact.  Als jouw ouders niet goed konden inspelen op jouw hooggevoeligheid, krijg je vaker te maken met angst, woede en verdriet. Jouw kwetsbaarheid, een biologische eigenschap die wordt veroorzaakt door hooggevoeligheid, is dan niet voldoende begeleid. Door middel van innerlijk kind therapie (zie ook heel je innerlijk kind  en training Je Eigen Wijze Weg) en trauma therapie (zie ook trauma therapie) kun je onderzoeken welke patronen en overtuigingen jij hebt ontwikkeld in je jonge jaren. Om jouw hooggevoeligheid tot een kwaliteit uit te laten groeien.

 

Technieken die hiervoor kunnen worden ingezet.

Technieken die ingezet kunnen worden voor meer bewustzijn, acceptatie, ontspanning, afbouwen van stress, preventie en herstel:

  • lichaamsgerichte oefeningen, trauma-ontspanningsoefeningen, beweging, ontlading
  • traumatherapie
  • innerlijk kind therapie (Primal Rebirth Therapie)
  • systemisch werk
  • klanktherapie
  • energetische therapie
  • ontspanningstechnieken, ademhalingstechniek en mindfulness

Wil ook jij dit onderzoeken in individuele therapie of in groepsvorm? Neem vrijblijvend contact op: contact via Energie in Beweging

 

stress, spanning….en een glas water

 

 

Stress, spanning….en een glas water? Over dat glas water straks meer.

Je bent druk, nee, niet alleen druk maar “druk, druk, druk”, je loopt jezelf voorbij en je voelt spanning, onrust, een aanhoudende zenuwachtigheid.

Steeds meer mensen vertonen verschijnselen van stress en helaas ondervinden ook steeds meer mensen de gevolgen van te lang aanhoudende stress. Voor je het weet heb je een enorme lading stress opgebouwd die, als je niet oppast, een gevaar vormt voor je gezondheid.

Stress is inmiddels gewoon in ons leven geworden.

Natuurlijk kan een gezonde mate van spanning je ook iets brengen, de zgn. “goede” stress. Bijvoorbeeld om in actie te kunnen komen wanneer dat nodig is. Als je snel wilt reageren, wanneer je iets wilt realiseren, als je een prestatie wilt leveren. Je lichaam reageert dan alert op de situatie. Daardoor ben je in staat om op een positieve wijze te presteren. Je spieren staan daarbij op een natuurlijke manier onder spanning.

Anders wordt het bij “slechte”stress. Al surfend op internet, en dan begrijp je straks ook de relatie met het glas water, kwam ik het volgende filmpje tegen:

https://www.youtube.com/watch?v=Rxjp-fkuc-U

Een filmpje die op een inzichtelijke manier laat zien wat te lang aanhoudende stress, dus “slechte” stress, met je doet.

Een korte samenvatting (voor diegenen die geen tijd hebben om het filmpje te bekijken ;-)) : een docente doceert stressmanagement aan een publiek. Terwijl ze een glas water opheft, verwacht bijna iedereen dat aan hen de vraag ‘half leeg of halfvol?’ zal worden gesteld. In plaats daarvan vraagt ze heel iets anders: “Hoe zwaar is dit glas water?”

stress spanning

Verschillende antwoorden over de zwaarte en het gewicht komen uit het publiek.  Maar de docente doelt ergens anders op: “Het absolute gewicht doet er niet toe. Het hangt er vanaf hoe lang je het glas water vasthoudt. Als je het glas een minuut vasthoudt, is dat meestal geen probleem. Wanneer je het een uur vasthoudt, krijg je pijn in je arm.  Gevoelloos en verlamd zal je arm worden als je het een hele dag vasthoudt. In al deze gevallen verandert het gewicht van het glas niet, maar hoe langer je het vasthoudt, hoe zwaarder het wordt!”

De stress, de spanning, het “druk druk druk” zijn, is als dat glas water. Ervaar je dat eventjes, dan is er nog niets aan de hand. Als je wat langer stress ervaart, dan begint het pijn te doen. Bij chronische stress zul je je op den duur verlamd voelen, je bent niet meer in staat om er iets aan te doen.

Het gaat hier dan over de eerder genoemde “slechte” stress. Slechte stress drukt als het ware op je veerkracht, je vermogen tot weerstand. De rek is eruit, je knapt af. De druk wordt teveel, je lichaam krijgt geen kans meer om te herstellen.

 

 

Hoe reageert je lichaam en je brein op stress?

Bij stress worden 2 systemen in werking gezet, het sympatisch zenuwstelsel en de hypofyse.  Het sympathisch zenuwstelsel zorgt bijna onmiddellijk voor de ‘vecht- of vluchtreactie’. Je lichaam wordt klaar gestoomd voor actie: spieren spannen zich aan, bloeddruk en hartslag gaat omhoog, je pupillen verwijden zich, je gaat zweten. Bloed wordt naar de spieren gestuurd en onttrokken aan je organen. Je spijsvertering gaat op een laag pitje. Daarnaast is het systeem zo afgesteld dat het liever te vaak afgaat dan één keer te weinig: er zal eens een situatie komen waarin we een keer te laks reageren!

Na een paar minuten treedt het 2e systeem in werking. De hypofyse, een kliertje onder in je brein, geeft de bijnieren de opdracht cortisol te produceren. Cortisol laat de bloedsuikerspiegel stijgen en de stofwisseling een tandje bijzetten. Daardoor komt er meer energie vrij om met de stressvolle situatie om te gaan.

Beide stresssystemen zijn dus nuttig, ze stellen ons immers in staat om in noodsituaties adequaat te handelen. Alleen worden beide stresssystemen nu niet alleen bij echt gevaar geactiveerd, maar ook bij “bedreigingen” van meer psychische aard: veel werkzaamheden op je werk, een relatie die niet lekker loopt, zorg voor je kinderen, het houden van een presentatie, een scheiding etc.  Beide systemen worden voortdurend en dus te lang geactiveerd.

Stress laat ook zijn sporen na in het brein.

De hippocampus is een hersengebied dat belangrijk is voor leren, onthouden en navigeren. Normaal gesproken schroeft dit deel de aanmaak van het cortisol hormoon terug zodra het de verhoogde cortisol spiegel opmerkt.  Aanhoudende stress beschadigt dit gebied waardoor het cortisol niveau hoog blijft.

Naast de hippocampus beïnvloedt stress ook de amygdala, een hersengebiedje dat continu een oogje in het zeil houdt voor gevaar. Uit onderzoek blijkt dat bij langdurige stress je overal dreiging in ziet.

Signalen van aanhoudende stress.

Signalen van “slechte” stress kunnen zijn: gejaagdheid, onrust, nervositeit, angsten, somberheid, veel emoties, slechte nachtrust, hoofdpijn, vergeetachtigheid, concentratieproblemen, piekeren, vermoeidheid, geïrriteerdheid, prikkelbaarheid, ongeduld, cynisch zijn, meer roken, meer eten of juist minder eten.

Gevolgen van teveel stress gedurende een langere periode kunnen zijn: chronische vermoeidheid, maagklachten, darmklachten, slapeloosheid, aanhoudende spierspanning, overbelasting, geen energie meer ervaren, benauwdheid, steeds meer lichamelijke kwaaltjes, huidproblemen, diabetes, hoge bloeddruk.

Wat kunnen stressveroorzakers zijn?  

Natuurlijk is het belangrijk om bij de hierboven genoemde klachten lichamelijke oorzaken uit te sluiten. Om je stress af te bouwen en weer te kunnen ontspannen is het daarnaast ook belangrijk om te onderzoeken wat de stressveroorzakers zijn bij jou en hoe jij hier op reageert. Stressveroorzakers kunnen in het hier en nu liggen, bijvoorbeeld een baan die niet bij jou past, een relatie die niet echt lekker loopt. Een verhuizing die je net achter de rug hebt. En wellicht heb je in de loop van de tijd zoveel stress opgebouwd dat het je niet meer lukt om (zelf) te ontspannen. Misschien is zelfs een inefficiënte ademhaling een grote factor die jouw stress in stand houdt.

Maar stressveroorzakers kunnen ook niet zo duidelijk zijn. Zoals bijvoorbeeld handelen vanuit bepaalde patronen die niet meer bij je passen. Of reageren vanuit bepaalde overtuigingen en/of strategieën die je onbewust (nog) toepast in je leven. Je kunt hierover meer lezen in een ander blog van mij: het overkomt je, de oude overtuiging en overlevingsprogramma

En misschien ben jij al op jonge leeftijd begonnen met het voldoen aan datgene wat de ander jou opdraagt omdat je gewoon niet anders kon. Je deed alles om erbij te horen. Omdat je als kind totaal afhankelijk was van je omgeving. Meer over innerlijk kind werk: innerlijk kindwerk

Hoe kan ik dan het effect van “negatieve” stress op mijn lichaam en brein verminderen?

Technieken die ingezet kunnen worden voor meer ontspanning, afbouwen van stress, preventie en herstel, gevoel van lichamelijke veiligheid en bewustwording zijn:

  • lichaamsgerichte oefeningen, trauma-ontspanningsoefeningen, beweging, ontlading
  • traumatherapie
  • innerlijk kind therapie (Primal Rebirth Therapie)
  • klanktherapie
  • energetische therapie
  • ontspanningstechnieken, ademhalingstechnieken en mindfulness

Wil jij je stress afbouwen, meer ontspannen en zorgen voor herstel en preventie? Wil je daarvoor 1 of meerdere van de hierboven genoemde technieken inzetten? Neem dan gerust contact met me op: 06-23493488 of mail

het overkomt je… de oude overtuiging en overlevingsprogramma

De oude overtuiging met het daarbij behorende overlevingsprogramma

Soms ineens gebeurt er iets waardoor je terecht komt in een stroom van gedachten die in je hoofd maar blijven doorgaan. Je wordt overspoelt door gevoelens waarover je, zoals het lijkt, geen controle hebt. Je wordt als het ware meegenomen in die stroom van gedachten en gevoelens. Ergens ben je ervan bewust dat het niet helemaal past bij datgene wat werkelijk gebeurt, maar de stroom gaat zo snel en de gevoelens zijn zo aanwezig, dat het lastig is om daarbij stil te blijven staan, het overkomt je…. Jouw oude overtuiging met het daarbij behorende overlevingsprogramma is gestart.

Mij gebeurt dat ook zo nu en dan. Ik ervaar op dat moment totaal geen energie. Ik heb geen zin om op te staan, werkzaamheden blijven liggen, ik spreek niet meer af. Datgene wat ik doe gaat niet van harte, alles lijkt tegen te zitten. Het ligt dan natuurlijk aan iedereen en alles in mijn omgeving, niemand doet iets goed, het gaat allemaal niet op mijn manier. Mijn compassie voor de ander is dan ook ver te zoeken.
Mijn lichaam werkt op zo’n moment ook niet mee: schouders doen pijn, mijn rug is stijf, een vervelende hoofdpijn komt op en het voelt alsof ik elk moment wel kan huilen.

Wanneer het wel lukt om even stil te kunnen staan bij mijn gedachten, dan hoor ik alleen maar: “waarom overkomt mij dit?”, “ze zien mij niet staan”, “ik ben niet belangrijk genoeg” en ga zo maar door. Vervolgens ga ik dan ook nog piekeren en vraag ik mij af waarom ik hierin ben terecht gekomen. Wat heb ik (nu weer) niet goed gedaan?

Maar in plaats dat er meer bewustzijn komt, wordt het alleen maar ingewikkelder.

 

 

Inmiddels kijk ik door een bril van : “ik ben het niet waard”

en kan alleen nog maar vanuit deze overtuiging denken, voelen en handelen.

 

Hoe ontstaat zo’n situatie?

Die ene gebeurtenis heeft een oude overtuiging weer doen herleven waardoor je door die niet realistische bril de wereld om jouw heen en ook de wereld binnen in jouw bekijkt. Dat maakt dan ook dat een oude film gaat draaien, oftewel een oud programma wordt in werking gezet. Je overlevingsprogramma. En ondanks dat dat oude programma niet meer van toepassing is en dat die oude patronen in het hier en nu niet meer kloppend zijn, voelt het wel als de waarheid. Je bent je er niet van bewust dat er een oude film draait.

Hoe werkt dat dan?

Net zoals bij een echte film: je zet de film aan en hij gaat draaien. Tijdens het beleven van deze oude film wordt ook automatisch jouw overlevingsprogramma opgestart. Dit is het programma die je hebt ontwikkeld als reactie op pijn die je hebt ervaren als kind. Als reactie op het niet gezien worden, in diegene wie je werkelijk was. En die oude pijn voelt als levensecht, het voelt als de pijn van nu.

Eigenlijk reageer je en voel je je net zoals dat kleine meisje of jongetje van vroeger. Dat kleine kind wou het zo graag goed doen. Je ging gewenst gedrag vertonen om te krijgen wat je nodig had. Je verdween in de behoeften van een ander. Want als degene die voor jou belangrijk is, tevreden is, dan krijg je de liefde en erkenning die je nodig hebt. Dat is de aanname van het kind, maar die klopt natuurlijk niet. Het is een valse hoop die jouw levensenergie ontneemt en je levensgeluk kost. Meer lezen over het Innerlijk kindwerk (primal rebirth therapie)

Is het alleen dan die ene gebeurtenis?

Vaak gebeuren er vooraf een aantal kleinere gebeurtenissen en is daarin een patroon te ontdekken. Je hebt bijvoorbeeld niet je intuïtie gevolgd, je hebt te vaak ja gezegd terwijl je liever nee had willen zeggen. Je bent veel te druk geweest waardoor er minder tijd was voor ontspannende bezigheden. Een ander gaf je meer aandacht, omdat die het zo nodig had, terwijl je jezelf op de tweede plaats hebt gezet. Oftewel je verdwijnt weer in de behoeften van de ander.

Verlies van jezelf

Het nadeel van moeten voldoen aan datgene wat de ander jou opdraagt, is dat je je oorspronkelijke zelf, jouw eigenheid verliest. Jij als kind moest wel, als kind ben je totaal afhankelijk, en doe je er alles voor om erbij te horen. Als het kind moet kiezen tussen zijn eigenheid of de liefde voor bijvoorbeeld zijn ouders, dan kiest het voor de liefde.
Het kind in jou kan niet anders. Het moet zichzelf wel verraden. Meer over het innerlijk kind: Het innerlijk kind, wat is dat nou eigenlijk.

 

De oude overtuiging met het daarbij behorende overlevingsprogramma is in werking gezet.

 

Hoe start je dan een nieuwe film, hoe kun je dit doorbreken?

Allereerst is er bewustwording nodig. Welke gebeurtenis(en) en welke situatie(s) vonden plaats zodat die oude film ging draaien? En welke oude overtuiging komt dan boven? En wat is dan jouw automatische reactie hierop?
Als je dit helder hebt kun je de pijn die dat teweeg brengt voelen. En wellicht daaronder nog de pijn van het kind die zich zo alleen en onveilig heeft gevoeld. Dat kind dat niet anders kon dan zichzelf verraden. Dat kind dat totaal afhankelijk was van zijn of haar omgeving.

Door dit te zien, te erkennen, te voelen en toe te staan, door het kind als het ware bij de hand te nemen en duidelijk te maken dat er nu iemand is, kun je de oude film laten stoppen. Automatisch wordt er dan een nieuwe film gestart. Als volwassene die het kind bij de hand heeft genomen kun je dan beoordelen: zijn deze strategieën en overtuigingen nu nog nodig? Klopt dat nog? Wat kan ik nu wel, wat ik toen niet kon? Je hoeft niets te veranderen, je hebt nu, als volwassene, een keuze. Het wordt nu helder wat je als reactie op die ene gebeurtenis kunt doen, welke stappen je kunt ondernemen.

Hoe werkt dat bij jou?

Ik hoor vaak in mijn omgeving en praktijk vergelijkbare situaties. Situaties in het hier en nu waarmee we allemaal te maken hebben. Misschien is het bovenstaande voor jou ook herkenbaar of herken je gedeeltes van het verhaal, wellicht in een ander context.
Wanneer gaat bij jou die oude film draaien? Wanneer wordt jouw oude overlevingsprogramma opgestart? Aan wie of wat ben jij op dat moment loyaal en wat ligt er onder die oude pijn dat gezien en geheeld wil worden?

Innerlijk kind therapie: volwassen? kind?

Volwassen? Kind? 

De volwassene in innerlijk kind therapie.  

 

 

volwassene en kind, innerlijk kind therapie

volwassene en kind

 

Bovenstaande foto, mijn dochter en ik. Duidelijk toch wie daar de volwassene is? En wat heeft dat te maken met innerlijk kind therapie? Ja, de volwassene dat ben ik, 50 jaar jong, getrouwd en moeder van 2 kinderen in de leeftijd van 19 en 16 jaar. Je zou nog kunnen twijfelen of mijn dochter volwassen is, officieel nog niet want zij is 16 jaar.  Een jongere, een tiener, een puber, of anders gezegd kind. Dit is vaak waar we aan denken als we het hebben over een volwassene en/of een kind. Hoe zit dat bij de primal rebirth therapie of innerlijk kind therapie?

Innerlijk kind therapie, een groeiproces voor volwassenen.

In individuele “Primal Rebirth” sessies of innerlijk kind therapie en de training Je Eigen Wijze Weg gebruik ik deze termen ook, maar dan op een iets andere manier. Ja, het zijn volwassen mensen die bij mij in de praktijk komen, maar dat bedoel ik niet. Ik heb het eigenlijk over de metafoor “de zuivere volwassene” en “het innerlijk kind”.  Zie ook voor verdere informatie:  individuele trajecten  en training in groep en/of  www.jeeigenwijzeweg.nl

 

De ijsberg.

de ijsberg, innerlijk kind therapie, metafoor mens

de ijsberg, als metafoor voor de mens

 

 

Nog een metafoor om het te verduidelijken: de ijsberg. Een ijsberg is een drijvende ijsmassa waarvan je maar een heel klein deel boven het water ziet uitsteken. Het grootste deel van de ijsberg bevindt zich onder water en is niet zichtbaar. De ijsberg kun je als metafoor nemen voor de mens. Het bovenste topje is zichtbaar, het gedeelte onder de waterlijn niet.

Het zichtbare gedeelte t.o.v. het gedeelte onder water.

Het bovenste gedeelte van de ijsberg staat voor je volwassene, zoals je nu bent. Zoals je mij ziet op de foto. Maar dat is vaak geen “zuivere volwassene”. Want jouw zelfbeeld, je gevoelens, je gedrag, je problemen in het hier en nu staan rechtstreeks in verband met ervaringen die je in de kindertijd hebt opgedaan (onderste gedeelte). Dat wil zeggen dat jouw persoonlijkheid is gebaseerd op oude programma’s. Je reageert, voelt en denkt vaak als het kind van toen en dat beïnvloedt ons leven van nu voor het grootste deel.

Hoe komt dit tot uiting in je volwassen leven?

Bijvoorbeeld: als kind heb je geleerd te voldoen aan de verwachtingen van anderen, tenminste aan wat jij denkt dat de ander van jouw verwacht. Misschien was je altijd wel braaf en meegaand.  Op die manier haalde je je waardering bij anderen. Maar het altijd maar voldoen aan de verwachting van anderen maakt dat je je anders gaat gedragen. Als je te meegaand bent durf je geen nee te zeggen, of je mening te geven, je komt niet voor jezelf op.

Wat zijn nou mijn behoeften?

Wat jij wilt sneeuwt onder, vaak weet je niet eens meer wat je eigen behoeften zijn. Het kan zijn dat je nu in je volwassen leven bijvoorbeeld lange werkdagen maakt. Je altijd aanwezig bent op elk feestje of verjaardag van je omgeving en/of familie. Dat je daarnaast nog in verschillende besturen zit of in verschillende organisaties actief bent. Met als gevolg dat je de slaap niet kunt vatten omdat je blijft piekeren over het werk wat blijft liggen.

Identificatie met het (innerlijk) kind.

Als volwassene ben je nog steeds geïdentificeerd met het kind dat je ooit was. De kindertijd, en dan voornamelijk de geboorte en de eerste 6 levensjaren, zijn het meest bepalend voor onze ontwikkeling. In deze tijd wordt het kind gevormd, neemt het beslissingen over zichzelf en over zijn leven. Het vormt een beeld van de wereld en van de mensen om zich heen. Daar stemt het zijn strategieën op af.

Lees verder over innerlijk kind: https://www.energie-in-beweging.nl/het-innerlijk-kind-wat-is-dat-nou-eigenlijk/

Wat is dan een “zuivere” volwassene in innerlijk kind therapie?

De zuivere volwassene is dat deel dat de negatieve overtuigingen van het kind, die voort zijn gekomen uit vroegere ervaringen en die nu nog angst en pijn veroorzaken, kan onderzoeken op hun juistheid en het “innerlijk kind” (dus eigenlijk jezelf) de waarheid daarover kan vertellen. De zuivere volwassene is dat deel dat zich bewust is van het kinddeel in zichzelf. En geloof me, dat is niet altijd eenvoudig! Vaak zijn we ons niet bewust van onze beperkende overtuigingen en overlevingsstrategieën. Wanneer die bewustwording er wel is dan kun je beoordelen of die overtuigingen en strategieën nog steeds nodig zijn. Kloppen die overtuigingen nog? Wat kan je nu als echte volwassene wel, wat je als kind niet kon? Je hoeft niets te veranderen maar je hebt als volwassene een keuze.

 

Werkelijk volwassen worden is namelijk een zoektocht naar wie en wat je werkelijk bent, los van alle conditioneringen, rollen en overlevingsstrategieën.

 

Nieuwsgierig geworden naar deze vorm van persoonlijke ontwikkeling, innerlijk kind therapie? Kijk hier voor mogelijkheden om dit fenomeen nader te onderzoeken: https://www.energie-in-beweging.nl/je-eigen-wijze-weg/
Liever individueel werken? Bel of mail mij: 06-23493488, info@energie-in-beweging.nl

Er is iets mis met jou.

er is iets mis met jou… de innerlijke criticus

 

jongen triest

 

Het innerlijk kind en de criticus, een connectie? Laten we eerst kijken wat of wie die innerlijke criticus dan is.
De innerlijke criticus is dat stemmetje die jou bekritiseert en op een minachtende manier over jou praat. Omdat deze stem zich al vroeg in ons leven ontwikkelt, zijn we daar vaak niet eens van bewust. Die stem is namelijk een deel van jou geworden. De doorlopende kritische opmerkingen voelt als iets wat helemaal bij je hoort. Je merkt het niet eens op.
Wat zegt die innerlijke criticus dan zoal allemaal? “er is iets mis met jou” “je doet het niet goed” “jouw leven is een aaneenschakeling van fouten” “neem geen risico, dat mislukt toch weer” “jij bent lang zo goed niet als die ander” “jouw lichaam ziet er niet uit, ga eerst maar eens sporten” “maak jezelf toch niet zo belachelijk” “dat is niet gepast” etc.
Dit stemmetje, die innerlijke criticus maakt dat je creativiteit blokkeert, dat je geen risico’s meer durft te nemen, dat je jezelf vergelijkt met anderen en daardoor altijd minder voelt. De innerlijke criticus ontneemt je al je plezier in het leven met al die kritiek.

 

vergelijken met anderen en je altijd minder voelen

 

Hoe ontstaat dan zo’n innerlijke criticus?
Al heel vroeg neemt de innerlijke criticus de kritiek van de mensen om ons heen en de verwachtingen van de maatschappij waarin we leven in zich op.
Iedereen van ons heeft een opvoeding gehad die erop gericht is jou te leren hoe je je moet gedragen zoals in dat gezin en omgeving gewenst is. Ouders, leraren en de maatschappij, allemaal doen ze hun best om ervoor te zorgen dat jij als kind gaat passen in hoe zij vinden dat jij behoort te zijn.
En hoe gaat dat dan in de praktijk? Mijn ouders deden dat toch niet met opzet?
Natuurlijk niet, vaak gaat het ongemerkt. Je moeder geeft bijvoorbeeld eens een reactie op je kleding of benoemt juist dat een ander er zoveel beter uit ziet. Of er wordt gewezen op de manier waarop anderen zich kleden zodat jij weet hoe je het in ieder geval niet moet doen. Sommige ouders zeggen niets maar kijken met een scheef oog naar… en dat spreekt al boekdelen!
Mocht jij vroeger je ouders in de rede vallen? Vonden ze het vervelend als je luidruchtig was, als je kwaad was of als je niet stil kon zitten? Als je niet gehoorzaam was, hoe reageerden ze dan? Geirriteerd, afwijzend, boos?

geen enkele ouder of verzorger kan de specifieke behoeften van het zo kwetsbare kind totaal vervullen

Het nadeel van moeten voldoen aan datgene wat de ander jou opdraagt is dat je je oorspronkelijke zelf, jouw eigenheid verliest. Jij als kind moet wel want je bent totaal afhankelijk. Je doet er alles voor om erbij te horen. Jouw gedrag (en je innerlijke criticus) staat rechtstreeks in verband met jouw ervaringen en indrukken die je hebt opgedaan in je kindertijd. Onbewust laat je jou nog steeds leiden door die innerlijke criticus, door beperkende overtuigingen en strategieën.
De wezenlijke onderliggende boodschap die je hebt ontvangen: “er is iets mis met jou. Het kan wel goed met je komen, als je jezelf eens goed aanpakte”.

En daar ontwikkelt zich die stem uit bescherming tegen de pijn en schaamte. Als echo van de bezorgdheid van onze ouders, van onze leerkrachten, van ons kerkgenootschap of van andere mensen die belangrijk waren in onze vroege jeugd.

we ontwikkelen een stem die ons al bekritiseert voordat een ander dat zou kunnen doen

De innerlijke criticus is in je vroegste jaren ontstaan om je kwetsbaarheid te beschermen. Door je te helpen je aan te passen aan je omgeving en te voldoen aan de eisen die de omgeving stelde. Op die manier kon het liefde en bescherming voor je verdienen en je tegelijkertijd veel pijn en schaamte besparen.
Alleen die stem gaat nog steeds door. De innerlijke criticus weet niet van ophouden! De oorspronkelijke bedoeling, schaamte en pijn besparen, raakt ondertussen ondergesneeuwd wanneer je volwassen bent. Wordt soms onbeheersbaar en begint je werkelijk te schaden.
Oftewel de innerlijke criticus bezorgt je een rotgevoel over jezelf. Het houdt je bij alles in de gaten. Waarschijnlijk begin je al nergens meer aan, die stem zegt wel dat je het helemaal verkeerd gaat aanpakken.

en klopt dat nog?

Ondanks dat je dus volwassen bent is er nog altijd die criticus en is er altijd nog een deel in jou dat kind blijft. Je bent geïdentificeerd met het kind dat je ooit was. De kindertijd is het meest bepalend voor je ontwikkeling. In deze tijd wordt het kind gevormd, neem je beslissingen over jezelf en over je leven. Je vormt een beeld van de wereld en van de mensen om je heen. Daar stem je je strategieën op af.

Hoe word ik dan echt volwassen? Hoe laat ik die stem stoppen? Op welke manier creëer ik een keuze? Door het kind in jezelf te voelen, vragen te stellen, te accepteren en lief te gaan hebben kun je de negatieve overtuigingen en overlevingsstrategieën ontdekken. Vanuit deze acceptatie kan het kind loskomen van het verleden en terugkeren naar het oorspronkelijke, samen met de volwassene van nu. De nadruk ligt op het versterken van de volwassene.

 

hand in hand

(bron en geïnspireerd door : “Je Eigen Wijze Weg” door O.Dingjan en D. Kranenburg/opleiding Primal Rebirth Therapie, Aumm instituut, “de innerlijke criticus ontmaskerd” door Hal & Sidra Stone)

Het innerlijk kind, wat is dat nou eigenlijk.

Innerlijk kind, innerlijk kindwerk, word jij dan nieuwsgierig? Of voel je juist weerstand of andere minder prettige emoties opkomen? Misschien ben je sceptisch? Dat was ik ook, daarover kun je meer lezen aan het einde van deze blog. Nu eerst: wat is dat innerlijk kind nou eigenlijk en wat kun je er mee?

 

Het innerlijk kind, wat is dat nou eigenlijk?

 

kind klimmen

 

In individuele ‘Primal Rebirth’ sessies en in de training Je Eigen Wijze Weg werk ik lichaamsgericht met het innerlijk kind. Het innerlijk kind wordt hierin gebruikt als metafoor waarbij je onderscheid maakt tussen het oorspronkelijke kind en het gekwetste kind.

Je kunt je vast wel een  pasgeboren baby voorstellen. Een klein mensje dat nog helemaal puur, oorspronkelijk, zuiver, natuurlijk, speels en helder is. Ook wel het natuurlijke of oorspronkelijke kind genoemd.

Jij als natuurlijk kind, groeit op in een gezin of andere omgeving waar je een opvoeding krijgt die erop gericht is jou te leren hoe je je moet gedragen zoals in dat gezin en omgeving gewenst is. Ouders, leraren en de maatschappij, allemaal doen ze hun best om ervoor te zorgen dat jij als kind gaat passen in hoe zij vinden dat jij behoort te zijn. Maar geen enkele ouder of verzorger kan de specifieke behoeften van het zo kwetsbare kind totaal vervullen. Je ouders hebben in hun verleden immers ook bepaalde ervaringen opgedaan, die zij onbewust weer doorgeven. Ongetwijfeld hebben ze het beste van zichzelf aan jou gegeven.  Alleen was dit ook het beste voor jou?

Was het werkelijk datgene wat jij nodig had?

 

Voor niemand was de kindertijd optimaal. Het nadeel van moeten voldoen aan datgene wat de ander jou opdraagt, is dat je je oorspronkelijke zelf, jouw eigenheid verliest. Jij als kind moet wel want je bent totaal afhankelijk. Je doet er alles voor om erbij te horen.

Het kind in jou kan niet anders dan zichzelf verraden. En dus ga je om te krijgen wat je nodig hebt, een bepaald gedrag vertonen wat gewenst is. Aldus verdwijn je in de behoeften van een ander. Want als degene die voor jou belangrijk is, tevreden is, dan krijg je de liefde en erkenning die je nodig hebt.

 

veiligheid prikkeldraad

 

Dit is echter een verkeerde aanname, een valse hoop die je je levensenergie ontneemt en je je levensgeluk kost. Inmiddels zijn we aangekomen bij het begrip het gekwetste kind: het kind beïnvloed door ouders en omgeving.

Je ontwikkelt een patroon van anders moeten zijn dan je bent.

Niet jezelf mogen zijn doet pijn. Omdat het kind in jou niet met deze pijn om kan gaan, ontken je het, je vergeet het, en je gaat een aangeleerde rol spelen. Aldus ontwikkel je een patroon van anders moeten zijn dan je bent. Hiermee identificeer je jezelf. Dit wordt jouw identiteit, jouw persoonlijkheid.  Je draagt een masker. Je bent bijvoorbeeld “een harde werker”. Je hebt iets bedacht om in de wereld te zetten.  Dit is je overlevingsstrategie. Dat had je als kind ook nodig, daarom ben je er nu ook nog. Maar juist door het spelen van een rol, raakt jouw wezen beschadigd, en raak je geblokkeerd en afgesneden van jezelf, hetgeen een onbestemd gevoel van leegte, gemis en onvervuld zijn in je zal achterlaten.

Er komt een periode in je leven waarbij de volgende vragen misschien bij je kunnen gaan spelen:

  • Is dit alles? Is dit mijn leven, of is dit het bestaan dat door mijn opvoeding is bepaald?
  • Hoe lang wil ik nog leven op deze manier?
  • Hoe lang ga ik door met mezelf inhouden, mezelf schamen, en te handelen vanuit negatieve overtuigingen over mezelf?
  • Wanneer ga ik ophouden iemand anders te zijn, die ik niet ben, waarbij ik mezelf gevangen zet in een rol?
  • Wanneer ga ik datgene doen wat ik in mijn hart zo graag wil?

 

Diep van binnen is er altijd het verlangen om jezelf te vinden,

om weer thuis te komen bij jezelf.

 

wegwijzer hout blauwe lucht

Hoe herken ik dat het gekwetste innerlijk kind nog steeds mijn leven leidt?

Ondanks dat je dus volwassen bent, is er ook altijd nog een deel in jou dat altijd kind zal blijven. Dit kinddeel is het deel waarin gevoelens, herinneringen en ervaringen uit je jeugd is opgeslagen. Je huidige gevoelens, je gedrag, je problemen of klachten staan rechtstreeks in verband met bepaalde ervaringen en indrukken die je hebt opgedaan in je kindertijd. Situaties in het nu kunnen gevoelens en emoties van vroeger activeren. Als je dit deel niet kent, geen contact hebt met jouw innerlijke kind, dan zul je onbewust je leven door dat deel in jou laten leiden.

Het gekwetste kind kun je herkennen op verschillende manieren, zoals: veel emotionele lading en emotionele uiting, irrationeel zijn, overreageren,  dingen persoonlijk nemen en opvatten, sterke oordelen over jezelf hebben en het veroordelen van anderen, schaamte, dagdromen, dialogiseren etc.

Hoe kan ik uiteindelijk dan meer op een volwassen manier reageren?

Als kind heb je manieren gevonden om maar niet te voelen. Het is belangrijk om dit onbewuste deel  bewust te krijgen. Dus door het kind in jezelf te voelen, vragen te stellen, te accepteren en lief te gaan hebben,  kun je de beperkende overtuigingen en overlevingsstrategieën ontdekken.  Dan kun je kijken als volwassene: zijn deze strategieën en overtuigingen  nu nog nodig? Klopt dat nog? Wat kan ik nu wel, wat ik toen niet kon?

 

Je hoeft niets te veranderen, je hebt nu, als volwassene, een keuze.

 

Werken met het innerlijke kind, is jezelf weer leren her-inneren. Je ware zelf kun je vergeten zijn, maar het is niet verdwenen. Het gaat eigenlijk om het terugvinden van jezelf.

In Primal Rebirth sessies en in groepsvorm in de training Je Eigen Wijze Weg kun je hiermee met een open en nieuwsgierige houding aan de slag. Je maakt daarbij gebruik van verschillende technieken, theorieën en oefeningen die er op toegespitst zijn om je bewustzijn over je lichaam, je ademhaling, je stilte en je gevoelens te verdiepen. In de training Je Eigen Wijze Weg maak je ook gebruik van elkaars aanwezigheid in de groep. De kracht en wijsheid van de groep geeft veel makkelijker toegang tot je innerlijke wereld. In de groep ervaar je herkenning en erkenning.

Stel dat ik sceptisch ben over het innerlijk kind werk?

Ben je sceptisch? Dat is helemaal oké, dat was ik destijds ook toen ik voor het eerst met het innerlijk kindwerk in aanraking kwam. Ik had wel ervaring in lichaamswerk maar nog niet met de metafoor innerlijk kind. Ik dacht dat niets voor mij was. Totdat ik iemand anders enthousiast daarover hoorde vertellen. Op dat moment kwam ik in de ziektewet en zocht manieren om aan mijn problemen te werken. Gestart met een innerlijk kind weekend. En tot mijn verbazing werd ik mij na dat weekend toch wel bewust van het feit dat ik dagelijks reageerde vanuit mijn gekwetste kind. En hoe meer ik hiermee ging werken, hoe meer ik meer op mijn gemak ging voelen met mijn innerlijke belevingswereld. Ik ging mezelf beter begrijpen, ik ontdekte dat er niets met mij aan de hand was! Ik handelde vaak vanuit mijn overleving, gebruikte veel strategieën die ik mezelf eigen had gemaakt. Dat hoorde bij mij….., althans, dat dacht ik. Alle problemen zijn natuurlijk niet verdwenen, maar ik kan er wel beter mee omgaan. Iedere dag pas ik nog aspecten uit het innerlijk kindwerk op mezelf toe. Wil je meer weten over deze werkvorm? Neem dan vrijblijvend contact op: 06-23493488 of via het contactformulier

Innerlijk kind, innerlijk kindwerk, word jij dan nieuwsgierig? Daar begint deze blog mee. Hoe is dat voor jou? Word jij nieuwsgierig of voel je juist weerstand of andere minder prettige emoties opkomen? Ik ben benieuwd naar jouw reactie!

(bron en geïnspireerd door :  “Je Eigen Wijze Weg” door O.Dingjan en D. Kranenburg/opleiding Primal Rebirth Therapie, Aumm instituut)

Als ik wat meer licht schijn op het donkere, is het net of ik daarna meer mag stralen.

buddha gezicht oranje - kopie

 

Deze bewustwording hoorde ik afgelopen week in mijn praktijk, en die ontroerde mij tot diep in mijn hart. We waren er stil van…. een mooie “quote”.

 

Geen licht zonder duisternis.

Zo boven, zo beneden.

Dag en nacht.

 

En die “quote” blijft hangen bij mij, omdat het zo waar is! Geen licht zonder duisternis. Zo boven, zo beneden. Dag en nacht. Bewust en onbewust. Niets bestaat zonder het tegenover liggende deel.
Wij als mensen ervaren het vaak als 2 tegengestelde polen. We willen niet het donkere ervaren. We willen niet het lijden, de angst, het verdriet, de spanning. Maar wel het licht, de vrijheid, de liefde, de blijdschap, de ontspanning.

Ken je de Lemniscaat, de liggende acht? De Lemniscaat is het symbool van de eeuwigheid, de eeuwige beweging. Het heeft geen begin en geen einde. Waar en wanneer je een begin maakt met de beweging is een keuze, net zoals het – voorlopig – stopzetten van de beweging op een bepaald ogenblik. Zonder een (bewuste) keuze die een punt zet, zou de beweging eeuwig kunnen duren.

Vergelijk het maar met je ademhaling: bij een rustige ademhaling volgt na het uitademen een moment van rust. Vanzelf volgt dan op tijd de volgende inademing. Zonder dat je er een inspanning voor moet doen.

 

Twee polen in evenwicht.

 

Zo is het ook met onze ervaring, iedere ervaring heeft haar tegen-deel in zich. Niets bestaat zonder het tegenover liggende deel. Geen licht zonder duisternis. De twee polen hebben elkaar nodig.

Vanuit het midden houdt de Lemniscaat de polen in evenwicht en heft de tegenstelling op, vat beiden in een geheel zonder de eigenheid van iedere pool op te heffen. Er is geen begin, geen eind, er is steeds beweging.

 

 

 

Ondanks je inspanningen glipt het tussen je vingers weg.

 

Soms zet je bewust of nog vaker onbewust ergens een punt, een punt waar je blijft hangen, een punt waar je niet meer uit komt zoals het oude, tevens het vertrouwde. Of je streeft iets na wat je wilt vasthouden, waar je met man en macht probeert te blijven maar het ondanks je inspanningen tussen je vingers weg glipt. Vaak denk je dat je handelt vanuit jezelf, vanuit het hier en nu, terwijl je in werkelijkheid nog steeds reageert vanuit kwetsing, vanuit beelden, overtuigingen en gevoelens van vroeger. Soms zit je vast in de draaikolk van trauma en lukt het je niet meer om de tegenpool te zien of überhaupt daaruit te komen.

 

Wat is jouw beweging? Wat maakt dat jij jezelf niet toestaat om te stralen?

 

Wat houd je (onbewust) vast? Wat maakt dat je de flow van die Lemniscaat niet altijd als dusdanig ervaart? Wat is jouw beweging? Wat maakt dat jij jezelf niet toestaat om te stralen?

Wat is goed voor jou?

Het is wel de tijd van het jaar hoor en dan staan we nog maar net aan het begin daarvan. De feestdagen net achter de rug, veel binnen zitten, weer volop aan het werk. En dan een griepje erbij, eigenlijk geen zin en puf om maar iets te doen. Maar tenslotte ben ik wel moeder en partner, met een huishouding, werk en studie. Tja tijd om ziek te zijn of in ieder geval daaraan toe te kunnen geven…
De kinderen gaan toch vaak voor, helpen met huiswerk, rijden naar sport en muziek. Als zij gelukkig zijn, ben ik het toch ook?
En het werk kan ook niet te lang blijven liggen, mijn e-mail box is behoorlijk vol. Zodra ik een paar e-mails heb weggewerkt, staan er al weer een aantal nieuwe ongelezen berichten.
En naast zo’n druk bestaan wil ik ook nog de sociale contacten onderhouden, dat heb ik vorig jaar te weinig gedaan. Mijn goede voornemens hierin wil ik niet direct alweer overboord gooien, nee zo ben ik niet. Druk? Ja, maar ik kan toch niet anders?

Ik heb toch ook voor mijn gezin te zorgen? Ja, ik doe ook nog wel wat voor mezelf, sporten tussendoor en die studie waartoe de zorgverzekeraar mij verplicht is eigenlijk ook wel voor mezelf, mijn werk is toch mijn passie? Ja, alle ballen probeer ik wel in de lucht te houden.
Ondertussen voel ik me uitgeput, moe, lusteloos en het is net of iedereen wat van me wil…en ik ga door. Ik ben ook niet iemand van te gauw opgeven.

Van binnen voel ik wel verzet, maar ik maak geen moeilijkheden.

Tussendoor even praten met een lieve vriendin: “wat is goed voor jou?”
Ja, ze heeft gelijk! Ik ga wat voor mezelf doen…
Maar dan is het net of er nog meer aan me getrokken wordt. Zie je wel? Ze laten me ook niet met rust, ik kan nooit iets voor mezelf doen. Ik word gesmoord door mijn omgeving en de ruimte ontbreekt mij om vrij te ademen.
Er moet ook nog zoveel gebeuren! Oef, inmiddels ook al in een soort van slachtofferrol. De wereld is ook wel hard voor mij hoor, ik moet doorgaan, anders red ik het niet, ik moet m’n zaken zelf afhandelen, anders gaat het toch weer verkeerd.
Ik blijf dus mijn best doen en los alles op wat op mijn pad komt en ook nog die problemen erbij die eigenlijk niet van mijzelf zijn. Standje overleven inmiddels en ja hoor, na die eerste griepaanval nog een volgende, totdat ik lichamelijk en geestelijk echt niet meer kan.

Ik voel zoveel druk van buitenaf door de eisen van mijn omgeving, als van binnen uit door wat ik mezelf allemaal opleg.

Ik word nu wel gedwongen om me terug te trekken, rust te nemen, helemaal niets doen, ik kan ook niets, ik voel me echt heel erg beroerd, ziek.
En dan breek ik… en als ik uiteindelijk mijn hart weer kan voelen, voel ik ook mijn verdriet, mijn onmacht, mijn moeheid. En dit is dus pas voelbaar als ik me terugtrek, ga mediteren in plaats van maar door blijven gaan.

 

meditatie afspiegeling vrouw

 

Wat is dan goed voor mij? En wat maakt toch steeds weer dat ik door blijf gaan? Wanneer kom ik op de eerste plaats? Waarom moet ik blijven presteren van mezelf?
Als ik uiteindelijk weer in gesprek kan gaan met dat meisje in mij, mijn innerlijk kind, wordt het mij ook weer duidelijk waarom ik op deze manier toch weer terugval. En welke onderliggende overtuiging hierbij speelt: “gewoon doorgaan, ik kan het dragen”.
Door rust in te bouwen, meer te mediteren, bewegen in de frisse lucht en gezonde voeding kan ik weer met liefde en compassie met mezelf omgaan, mijn omgeving profiteert daarvan automatisch mee.

Bovenstaand verhaal klinkt misschien wel een beetje aangedikt maar in mijn praktijk en het dagelijkse leven kom ik dit soort verhalen wel vaker tegen. Een ieder heeft zijn eigen verhaal, wel of geen kinderen, wel of geen werk. In dit geval ging het om een griepje die een halt riep aan het steeds maar doorgaan. Maar het kan ook nog erger, door middel van bijvoorbeeld een burn out of andere ernstige ziekte.

En hoe gaat dat dan bijvoorbeeld bij die lieve vriendin? Die mij eraan herinnerde: wat is goed voor jou? Hoe/waar loopt zij tegen aan en hoe zorgt zij hierin voor haar zelf?:
“Doordat ik een jaar lang aan het herstellen ben geweest van operatie en behandelingen, ben ik me veel meer bewust geworden wanneer ik te veel doe. Hoewel…. dat ging onlangs al bijna mis.
Afgelopen najaar ging ik mijn activiteiten weer opstarten: mijn reguliere werk en mijn praktijk Innertrans. Bergen energie had ik, veel motivatie. Ik wist ook: stap voor stap, anders ga ik aan mezelf voor bij. Ondanks dat ik mezelf als het ware in de gaten hield, had ik toch veel hooi op mijn vork genomen. Mijn enthousiasme is mijn valkuil. Dan vraag ik me af: Voor wie moet ik dit allemaal doen?
Mijn enthousiasme is mijn kracht. Mijn kracht blijft aanwezig als ik aan mij zelf regelmatig vraag: Wat heb ik nu nodig? Deze vraag stel ik niet met mijn hoofd, maar met mijn lichaam. Dit doe ik door een paar maal diep in en uit te ademen en met aandacht naar mijn lichaam te gaan. Ik maak rustige bewegingen met mijn vingers, mijn voeten en andere gewrichten. Vertraagd. Ik draai zachtjes met mijn hoofd en ik blijf ademen en stel mezelf nogmaals de vraag: ‘wat heb ik nu nodig?’
Hoe meer ik gehoor geeft aan zo’n klein moment van aandacht aan mezelf, hoe meer rust en ontspanning ik in mezelf kan ervaren. Door hier naar te luisteren, leer ik ook dat veel doen voor mij niet het effect heeft van groei en in mijn centrum zijn, maar door regelmatig stil te staan.”
Margot Shunya Dopheide, Innertrans

Zo zie je maar weer, iedereen loopt er op een andere manier tegenaan. Wat overeenkomt is dat het belangrijk is om te luisteren naar je lichaam.
En bewustwording over je gedrag, waarom gedraag je je zo, welke overtuiging zit daaronder, wat zijn je valkuilen.
Vaak heb je als kind al een besluit genomen over het leven: ik moet doorgaan, het moet gewoon lukken, ik ben braaf en zal geen moeilijkheden maken, voor mij is het er niet, ik doe mijn best….Maar klopt dat nog? En is dat nog steeds helpend?

Een engeltje op mijn schouder.

Mijn auto sloeg letterlijk op hol, oftewel een runaway diesel…tijdens het invoegen op de snelweg begon de auto ontzettend te trillen en veel lawaai te maken, achter de auto verschenen donkere wolken. Het vervelendste was nog wel dat de auto alleen maar sneller ging zonder dat ik gas gaf. En ik probeerde te remmen, wat ook niet ging…uiteindelijk de auto met daarin mijn dochter en mezelf ongedeerd langs de kant gekregen en na veel telefoontjes zo rond middernacht met een auto die total los was, weer thuis.
Diezelfde nacht geen oog dicht gedaan…
Voortdurend kwamen er nare gedachten/beelden, ik moest er niet aan denken wat er allemaal had kunnen gebeuren. Vooral ook omdat mijn dochter naast me zat in de auto. Ik probeerde dat zo goed en zo kwaad als dat ging wel weg te stoppen, maar toch. Het gevoel van controle verliezen, de machteloosheid maakte dat ik er een paar dagen erg naar van was.

Tot dat iemand tegen me zei: “je hebt wel een engeltje op je schouder gehad!” En die opmerking had ik even nodig om te beseffen dat wij inderdaad best wel geluk hadden gehad! In plaats van negatieve gedachten en beelden was er nu ruimte voor positieve gedachten: “het is goed” “ik ben veilig” “er wordt voor mij gezorgd”.

Een mooie hulpbron dat engeltje!

 

buddha gezicht oranje groot

buddha

 

Alleen al de gedachte aan dat engeltje op mijn schouder bracht zo’n andere lading in mijn energie! Een mooie hulpbron die mij weer positiever maakte en krachtiger.

Hulpbron: alles wat je helpt om je veilig, prettig en krachtig te voelen.

Een hulpbron kun je altijd inschakelen en staat je zenuwstelsel bij om tot rust te komen. Iedereen heeft hulpbronnen, anders zou het leven ondraaglijk zijn, dus jij hebt ze ook. Hulpbronnen hebben ons geholpen om datgene te doen, zoals we het hebben gedaan. Het is indrukwekkend om erachter te komen hoeveel hulpbronnen we hebben. Bijvoorbeeld een prettig beeld zijn, of een herinnering. Of een situatie waarbij we ons heel goed voelden. Door te denken aan die hulpbron, kan er in het hier en nu prettige ontspannen gevoelens in ons lichaam opkomen.

In het innerlijk kindwerk en traumawerk zijn hulpbronnen erg belangrijk!

Trauma is een ervaring van machteloosheid en controleverlies. Om trauma te verwerken is het nodig dat we zelf onze stappen kunnen bepalen. Elke stap, elke keuze die we kunnen maken geeft een gevoel van controle, wat direct een hulpbron is. Een beschadigd systeem heeft tijd nodig en geduld, en vooral het ervaren van verbinding en steun. Om te helen van kwetsingen, van trauma, zijn we op zoek naar de rust die we ervaren als we in een geestelijk en lichamelijk gezond lichaam wonen. Zodat we ons fysiek weer natuurlijk en ontspannen kunnen bewegen. En ook emotioneel alles zijn plek krijgt. Vertragen, heel rustig, stap voor stap.
Elke haastige beweging of elk ongeduld om ergens naar toe te gaan, komt door de zuigkracht, de overactivering van ons zenuwstelsel.