Als ik wat meer licht schijn op het donkere, is het net of ik daarna meer mag stralen.

buddha gezicht oranje - kopie

 

Deze bewustwording hoorde ik afgelopen week in mijn praktijk, en die ontroerde mij tot diep in mijn hart. We waren er stil van…. een mooie “quote”.

 

Geen licht zonder duisternis.

Zo boven, zo beneden.

Dag en nacht.

 

En die “quote” blijft hangen bij mij, omdat het zo waar is! Geen licht zonder duisternis. Zo boven, zo beneden. Dag en nacht. Bewust en onbewust. Niets bestaat zonder het tegenover liggende deel.
Wij als mensen ervaren het vaak als 2 tegengestelde polen. We willen niet het donkere ervaren. We willen niet het lijden, de angst, het verdriet, de spanning. Maar wel het licht, de vrijheid, de liefde, de blijdschap, de ontspanning.

Ken je de Lemniscaat, de liggende acht? De Lemniscaat is het symbool van de eeuwigheid, de eeuwige beweging. Het heeft geen begin en geen einde. Waar en wanneer je een begin maakt met de beweging is een keuze, net zoals het – voorlopig – stopzetten van de beweging op een bepaald ogenblik. Zonder een (bewuste) keuze die een punt zet, zou de beweging eeuwig kunnen duren.

Vergelijk het maar met je ademhaling: bij een rustige ademhaling volgt na het uitademen een moment van rust. Vanzelf volgt dan op tijd de volgende inademing. Zonder dat je er een inspanning voor moet doen.

 

Twee polen in evenwicht.

 

Zo is het ook met onze ervaring, iedere ervaring heeft haar tegen-deel in zich. Niets bestaat zonder het tegenover liggende deel. Geen licht zonder duisternis. De twee polen hebben elkaar nodig.

Vanuit het midden houdt de Lemniscaat de polen in evenwicht en heft de tegenstelling op, vat beiden in een geheel zonder de eigenheid van iedere pool op te heffen. Er is geen begin, geen eind, er is steeds beweging.

 

 

 

Ondanks je inspanningen glipt het tussen je vingers weg.

 

Soms zet je bewust of nog vaker onbewust ergens een punt, een punt waar je blijft hangen, een punt waar je niet meer uit komt zoals het oude, tevens het vertrouwde. Of je streeft iets na wat je wilt vasthouden, waar je met man en macht probeert te blijven maar het ondanks je inspanningen tussen je vingers weg glipt. Vaak denk je dat je handelt vanuit jezelf, vanuit het hier en nu, terwijl je in werkelijkheid nog steeds reageert vanuit kwetsing, vanuit beelden, overtuigingen en gevoelens van vroeger. Soms zit je vast in de draaikolk van trauma en lukt het je niet meer om de tegenpool te zien of überhaupt daaruit te komen.

 

Wat is jouw beweging? Wat maakt dat jij jezelf niet toestaat om te stralen?

 

Wat houd je (onbewust) vast? Wat maakt dat je de flow van die Lemniscaat niet altijd als dusdanig ervaart? Wat is jouw beweging? Wat maakt dat jij jezelf niet toestaat om te stralen?